Voordat hij zich ging interesseren in film was Roland Klick (°1939) geïnteresseerd in jazz en schilderen, met enig succes. Daarna raakte hij geïnteresseerd in theater en uiteindelijk besloot hij het toelatingsexamen te doen voor het film- en televisie instituut van München (DIFF), waar hij zijn eerste scripts schreef en in 1962 zijn eerste korte films maakte, Weihnacht, Ludwig en Zwei, die op talloze festivals werden vertoond en zoveel aandacht trokken dat hij werd beschouwd als de meest veelbelovende filmmaker van zijn generatie. Roland Klick werd echter nooit volledig geaccepteerd door zijn collega’s van de Duitse Neue Welle , die zijn films als te “commercieel” bestempelden. Hoe dan ook, Klick maakte een reeks films, waarvan de meesten nu als culthits worden beschouwd, en bevestigde zijn relatie met cinema door middel van een vergelijking die niet eenvoudiger kon zijn: uitdrukking van het standpunt van een filmmaker op pellicule + publiek = cinema. Het was een manier om te zeggen dat hij niet geïnteresseerd was in de dogmatische kant van de Neuer Deutsche Film, die hij zag als een soort lobby, en liever werkte wars van elke “beweging”, in de marge van de marge. Zijn middellange film Jimmy Orpheus en zijn langspeelfilm debuut Bübchen, brachten de filmmaker een zekere bekendheid en kritische erkenning. Maar het was zijn tweede speelfilm, Deadlock, die Roland Klick tot cultstatus verhief. Om deze psychedelische western te kunnen maken, zocht Klick maandenlang naar een Italiaanse producent, wetende dat geen enkele Duitse producent geïnteresseerd zou zijn in het project. Hij maakte gebruik van zijn verblijf in Rome om samen te werken met Fellini aan de voorbereiding van diens Satyricon (1969). Deadlock, de eerste Duitse western, vestigde tevens een nieuw genre, de Sauerkraut Western. Vier jaar later produceerde hij een tweede cultfilm, Supermarkt, die wordt beschouwd als een van de beste Duitse films van de jaren 1970. Voor elk van zijn films, inclusief zijn volgende twee, Lieb Vaterland magst ruhig sein (1976) en de documentaire Derby Fever USA (1979), die niet zo succesvol waren als verwacht, riskeerde Roland Klick altijd alles wat hij had om zijn projecten tot leven te brengen. In 1983 maakte hij zijn meest waanzinnige film, White Star, waarin hij Dennis Hopper uitnodigde om de hoofdrol te spelen. Hoewel de film een commerciële mislukking was, is het een cultfilm geworden, niet alleen vanwege de waanzinnige opnames, maar ook omdat de film na verloop van tijd is herontdekt. Het filmen was een van die gelukkige rampen, een hel die uiteindelijk een klein meesterwerk opleverde. Dennis Hopper, die in die periode zwaar aan de drank en cocaïne verslaafd was, verliest geleidelijk alle realiteitszin en vereenzelvigt, zelfs buiten de set, met zijn personage. Veel scènes met Hopper zijn nooit opgenomen, maar de scènes die wel in de film belandden, worden beschouwd als Hopper’s meest intense en persoonlijke filmwerk. Ondanks het feit dat andere grote filmmakers zoals Steven Spielberg en Quentin Tarantino hem bewonderden en zijn films meermaals bekroond werden met de Bundespreis (een soort Duitse Oscars) voor beste film of regie, is zijn werk helaas in de vergetelheid geraakt. CINEMATEK nodigt u uit om het te ontdekken.

In het kader van de Week van het Duits.

In samenwerking met