L.A. Rebellion was de verzamelnaam van een groep Afro-Amerikaanse filmmakers die tussen eind jaren 1960, wanneer de Verenigde Staten een woelige periode beleefden waarin de studenten zich roerden en het rassenvraagstuk centraal stond, en eind jaren 1980 afstudeerden aan de filmschool van de UCLA. Binnen deze erg uiteenlopende groep waren de jongsten niet noodzakelijk sterk verbonden met de oudsten. Maar deze laatsten werkten wel intens met elkaar samen.

Woodberry herinnert zich: “De kliek hing heel sterk aan elkaar. Afro-Amerikaanse studenten waren iets nieuws. Ze waren allemaal jong, opgewonden en dynamisch, klaar om uit de startblokken te schieten. Al heersten er wel verschillende ideologische tendensen: sommigen waren voorstander van het panafrikanisme, anderen van hen waren voor het marxisme. Maar iedereen had een standpunt over cultuur en film en politiek.”

Wat ze ook gemeenschappelijk hadden was een afkeer van de stereotypen van Hollywood die de zwarte gemeenschap in negatieve termen afschilderde: verslaafd aan drugs, gewelddadig en disfunctioneel. Bij hen dus geen blaxploitation-films met pooiers op platformschoenen. Wel films die de geest weerspiegelden van de burgerrechtenbeweging die vanaf de jaren 1960 opgeld deed en de veerkracht van de gediscrimineerde Afro-Amerikaanse minderheid celebreerde, en de wens om alternatieven te creëren voor de dominante vertelvormen, stijlen en praktijken in de Amerikaanse cinema.

De samenwerking waarvan hierboven sprake komt mooi tot uiting in de eerste langspeelfilm van Woodberry, Bless Their Little Heart. Charles Burnett, dat andere prominente lid van de L.A. Rebellion (zie Killer of Sheep), schreef het scenario en was de director of photography. De film lijkt uit het leven gegrepen, een gevoel dat versterkt wordt door de naam van het hoofdpersonage, Charlie Banks, dezelfde voornaam en intialen als de scenarist. Charlie en zijn vrouw Andais (vertolkt door de voor de L.A. Rebellion iconische Kaycee Moore) moeten vechten om de eindjes aan elkaar te knopen in de economisch meedogenloze Reagan-jaren.

Het is de enige langspeelfilm van Woodberry, die voordien wel al een korte fictiefilm gedraaid had: The Pocketbook, naar Langston Hughes, de belangrijkste stem van de Harlem Renaissance uit het interbellum. Daarnaast heeft Woodberry, sinds eind jaren 1980 als docent geschiedenis van de documentaire film verbonden aan het California Institute of Arts, zich de voorbije jaren toegelegd op documentaires, zowel korte (Marseille après la guerre, A Story from Africa) als lange (And When I Die, I Won’t Stay Dead; Mário).

Met steun van

Met de financiële bijdrage van